تاریخ یعنی

در مقابل شان می نشینی

با همان حسی که

ژاندارک در کلیسا نشست

و سکوت می کنی

تا هر کس

از ظن خود، قضاوتت کند...



آنچه هستی را نمی فهمند

آنچه هستند را

اما با تمام وجود، می فهمی..




سکوت که می کنی

قیافه شان حق به جانب می شود

سکوت را که می شکنی

دست پیش را می گیرند که...




آتش حرف های شان

از هر فاصله ای که باشد

حکم به سوزاندن تو در میدان اصلی شهر می دهد..


گاهی قضاوت شدن ذات زندگی ات می شود

و ارثیه روزهایت..



در درون

همچون سنگ

روی اعتقادت ایستاده ای

اما به ظاهر خنده ای می کنی

"که این نیز بگذرد.."




حرف هایی برای نگفتن را

در دلت

چنان جلا می دهی

که یک نوازنده، گیتارش را..




سکوت که می کنی

گمان می کنند که حرفی برای گفتن نداری

اما احمق تر از آنند که بهشان بفهمانی

که زبان به دندان می گزی که حرمت شان را نگهداری..
-
-
-
-
این روزها

در و دیوار هم برایت

ژست کشیش ها را می گیرند..،

اما دلت هوای اعتراف دارد

در کلیسایی که

کشیشش مدت هاست

که ایمان خود را از دست داده است..



این روزهاکه هوای اعتراف داری

تمام گناهان

در گلویت کش می آیند و اعتراف نمی شوند..

دلت کشیشی را می خواهد

که خودش را از تو مومن تر نداند

و بفهمد تمام حرف های دلت را

بی آنکه مجازاتت کند..



سکوت کن

بگذار ژاندارک وار تو را به آتش بسپارند

آتش که می داند

سوختن گناه تو نیست



تاریخ یعنی

قضاوت عاقلان به دست دیوانگان..