تکیه داده ام به درختی

شبیه کبریت نم کشیده ای

بر سر دوراهی روشن شدن و نشدن..،

تکیه داده ام به تنه درختی پیر

در حوالی گم کردنت، گم شدنت..

شبیه آخرین خلال کبریت نم کشیده ای

بر سر دوراهی روشن شدن و نشدن

به بختی فکر می کنم که اگر اینبار با من یار باشد

و روشن شوم

یقینا از آتش جنونم

تمام درختان این جنگل را، ارثیه خواهد رسید..



اصله به اصله درختان این جنگل هم

ایمان دارند

که حال و هوای این روزهای من

از هر شمالی

شرجی تر است..



"شِروود"* یا "گلستانـ"ـش فرقی نمی کند،

وقتی باید

بر سر هر دوراهی

درختی تنومند بکارند

تا هر رهگذری

بار سنگین تردید لعنتی اش را برای انتخاب مسیر،

-برای ساعتی هم که شده-

با تنه آن درخت

تقسیم کند..

و

تکیه گاهی باشد..،

تکیه گاهی که قرار است بار ننگ عاشقی های جوانی گریه کرده را

در آخر قصه بر روی تنه خویش

به یادگار بر دارد..
.
.
تیپ ایده آل از یک بی کس

در جنگلی بی انتها..،

زل زده ام به ردپایی که مرا به سمت انبوه علامت سوالـ ها می برد..



حال سقوط دارم

حال سقوط روی تمام این دنیا..،

ترس از افتادن به جانم افتاده

افتادن از چشمـ های تُ

وقتی دیگر هیچ ریشه ای مرا به دلت متصل نمی کند..

شبیه آخرین درخت

که از تبری هم خون خود، ضربات آخر را می خورد..



تکیه داده ام به درختی پیر

در حوالی دلتنگیـ های جاده ای که تُ را با خود برد

تظاهر به برگشتنت بی فایده است..،

وقتی این جاده را

یکطرفه تابلو زده اند..



تکیه داده ام به درختی

حول و حوش نبودنت..،

در چند قدمی خیال مرزـهای تنت..،

وقتی حتی از درخت هم کمتر بودی..