جایزه تخیل

با تمام احترام

به تمام خاطراتی که با تو نداشتم

جایزه نوبل تخیل را

تقدیم خودم می کنم...
.

.

.
نشسته ام وسط میدان شعرهایم

و خاطراتی را از تو تعریف می کنم

که هرگز نداشتم..،

تا همه به روزهای خوب گذشته ام

غبطه خورند...




باور کن

گاهی نطفه خاطره در رویا بسته می شود

در جولان نبودن های فردیت یافته تو در ما که مرا

بدل به دروغ گوی ماهری می کند

که از نبودنت خاطراتی را تحویل دنیا می دهد

آنقدر که تو هم حتی به همه روزهایت با من شک کنی...،

وقتی تنها تو می دانی که

من به ناف تمام دروغ هایم، قسم راست می بندم...
.

.
این روزها

پُرم از امیدواری به خاطراتی که هرگز فرصت تجربه کردن شان را نخواهم داشت..،

اما امیدوارم که امیدوار نباشم...

می دانی...

امید چیزی جز یک مشت داستان خیالی بیشتر نیست

و تخیل چیزی جز دروغ

که نبودنت مساوی رونق خاطرات خیالی من است...
.

.

.
من آنقدر

به آغوش خیالی تو در شعرهایم ایمان دارم

که اجازه می دهم

با جایزه نوبلی که از نبودن تو در هذیان هایم گرفته ام

عکس یادگاری بگیری...